Toyota Corolla i Volvo 140 świętują w tegoroczne wakacje 50. urodziny.
Toyota Corolla - I generacja, źródło: Toyota.
Corolla od 19 lat utrzymuje pozycję najpopularniejszego samochodu. Sprzedała się w liczbie 44 milionów egzemplarzy. Początek jej produkcji w 1966 roku był równoznaczny ze zmotoryzowaniem klasy średniej w Japonii.
Model ten ustanowił liczne rekordy sprzedaży. Światowym numerem jeden był już w 1974 roku. 23 lata później zdetronizował garbusa, stając się najlepiej sprzedającym się samochodem na świecie. Doczekał się jedenastu generacji. Jest kupowany co 40 sekund, będąc co piątym autem opuszczającym japońskie fabryki. Należy do grona marek rozpoczynających się na literę "C". W latach 60. rodzinę Toyoty stanowiły Crown i Corona. Po Corolli na rynku pojawiły się tytułowane podobnie Celica, Carina, Corsa, Camry i Cressida.
Toyota Publica i Toyota Corona, źródło: Toyota.
Corolla oznacza koronę z kwiatów i jest wdzięcznym obiektem do porównań wśród jej twórców oraz użytkowników. Szef zespołu tworzącego pierwszą generację Corolli, Tatsuo Hasegawa, podkreślał, że "przynosi szczęście i dobrobyt ludziom na całym świecie". Ów konstruktor i technolog ponad pół wieku temu otrzymał trudne zadanie: wkomponować się pomiędzy modele Publica i Corona. Hasegawa tak rozumiał stawiane mu cele:
"Samochód popularny musi spełnić różnorodne, często wykluczające się wymagania - nawet jeśli zapewnia najwyższy komfort i doskonale się prowadzi, ale jego utrzymanie jest zbyt kosztowne dla zwykłego użytkownika, nie spotka się z przychylnością klientów."
Jakie parametry i cechy uzyskała Corolla? Silnik o pojemności 1100 cm3, 60 KM i 4-stopniowa skrzynia biegów nie obrazują w pełni innowacyjności dzieła Hasegawy. Kluczowe okazały się zawieszenie MacPhersona, które nota bene w prototypie rozpadło się po 500 metrach, a także dodatkowe zmiany w konstrukcji, przekładające się na obniżenie kosztów eksploatacji.
- Podwozie nie miało punktów smarowania. Olej silnikowy wymagał wymiany co 5 tys. km, filtr oleju co 10 tys. km, a filtr powietrza co 30 tys. km. - informowała Toyota.
Modyfikacje konstrukcji pociągnęły za sobą nowe procesy technologiczne. Powstały fabryki w Takaoka i Kamigo, pierwszą warstwę lakieru nakładano elektrostatycznie, a nad przebiegiem produkcji czuwał komputer. W 1967 roku do sprzedaży trafiła również wersja kombi.
Sukces Corolli napędzał cały koncern, szczególnie dział badawczy. W tym samym roku pod Fuji zbudowano tor testowy, a dwa lata później japońską jakość docenili Amerykanie. Corolla była w USA drugim spośród najpopularniejszych importowanych marek.
Premiera Volvo 140 odbyła się równocześnie w Goeteborgu, Helsinkach, Kopenhadze i Oslo. Kluczowe uroczystości odbyły się w Goeteborgu.
- Projekt o oznaczeniu wewnętrznym P660 miał być nieco większy od starszego modelu Amazon, ale nie mógł być ani cięższy, ani droższy. Zdecydowano, że ma mieć taki sam rozstaw kół jak Amazon i PV544, jednak zlecono inżynierom wygospodarowanie większej przestrzeni w kabinie, by wygodnie dało się nim przewieźć 4 lub 5 osób - tak motywowano powstanie nowego modelu. Decyzję o rozpoczęciu prac podjął w 1960 roku Gunnar Engellau, prezes Volvo.
Volvo 140 zapoczątkował kilka istotnych i rozpoznawalnych do dzisiaj zmian. Po pierwsze, postanowiono od razu projektować kilka wersji nadwoziowych, zamiast jak dotąd modernizować istniejące. Po drugie, wprowadzono nomenklaturę modeli, oznaczając serię pierwszą cyfrą, liczbę cylindrów - drugą, a trzecią - liczbę drzwi.
Już dwa dni po premierze, 19 sierpnia 1966 roku, fabrykę opuścił model 144. Rok później gotowa była wersja dwudrzwiowa (142), a dwa lata później kombi (145). Linia 140 była inspiracją dla modelu 164.
Źródło: Volvo.
Wzór atrapy chłodnicy, pas na drzwiach poniżej linii bocznych okien oraz pionowe tylne lampy były wzorowane na Volvo Amazon. Zaczerpnięto z niego także czterocylindrowy silnik o pojemności 1,8 litra (B18) i mocy 75 KM. Projektantem Amazona i modelu 140 był Jan Wilsgaard.
Funkcjonalne, przestrzenne, nowoczesne samochody serii 140 były przykładem skandynawskiego wzornictwa w motoryzacji. Wyznaczyły również legendarny już standard bezpieczeństwa. Z długiej listy szwedzkich rozwiązań wymienić można: odporność karoserii na skręcanie, kontrolowane strefy zgniotu, wzmocnienia nadwozia na wypadek dachowania lub koziołkowania, tarcze hamulcowe przy każdym z kół, dwa niezależne obwody hamulcowe. Obwody działały na przednie koła i jedno z tylnych. System był zatem redundantny. Patentem Volvo było zastosowanie specjalnych zaworów redukcyjnych. Przeciwdziałały one blokowaniu się kół podczas gwałtownego hamowania.
Kierowca był dodatkowo chroniony specjalnie wzmocnioną deską rozdzielczą, a kolumna kierownicza miała łamaną konstrukcję. Wszystko to stanowiło wyposażenie standardowe, poszerzone z czasem o zagłówki siedzeń, a także zwijane, bezwładnościowe pasy bezpieczeństwa oraz kontrolkę wskazującą status ich zapięcia.
Sukces sprzedaży Volvo 140 zadecydował o międzynarodowym obliczu koncernu. Ponad milion zadowolonych nabywców natchnęło firmę do skonstruowania serii 240, której dwie dekady obecności na rynku i niemal 3 miliony sprzedanych pojazdów są naturalnym następstwem udanej linii Volvo 140.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz